Charlotte Biezal was ziek. Ze had de hele nacht overgegeven en nu kon ze haar bed niet uit. Lusteloos lag ze op haar rug en probeerde zich te vermannen. Ze moest opstaan. Ze moest naar school…

Ze moest helemaal niet naar school. De school was wel het laatste wat haar iets kon schelen, maar ze moest de indruk wekken dat ze naar school ging. Dat moest want ze had met Petey afgesproken.

Om half acht kwam haar vader haar kamer binnen. "Wat is dit nu? Ik zei toch al dat je er niet goed uitzag! Hoe voel je je?"

"Belazerd." Ze trok het dekbed omhoog tot onder haar kin. "Maar ik kom er dadelijk uit. Ik moet naar school."

"Ik weet het niet…" Hij ging op het bed zitten en legde zijn hand op die van haar. "Als je echt ziek bent dan kun je beter thuisblijven."

"Welnee." Het liefst zou ze nu het dekbed opzij gooien om te laten zien dat ze zich prima voelde, maar dan zou hij zien dat ze alleen maar een T-shirtje droeg… "Geef me nog vijf minuten," zei ze zielig. "Dan kom ik."

"Weet je het zeker? Heeft het te maken met die rooie vlekjes op je borsten?"

"Nee!" Ze klemde het dekbed stevig vast. "Die zijn allang weg."

"Liefje…" Hulpeloos streek hij langs haar wang. "Wat is er toch met je? Je weet toch dat ik van je hou?"

"Ja, dat weet ik." Ze probeerde haar tranen terug te dringen en keek hem dapper aan. "Het gaat al veel beter. Ik kom er dadelijk uit."

Hij zuchtte weer en stond op. "Als er echt iets is kun je het me altijd vertellen, Charlotte. Je weet toch dat je me kunt vertrouwen?"

Zwijgend keek ze naar het behang.

Dat wist ze nu juist niet…

 

"Doe jij Jessie vanochtend?" vroeg Lilian.

"Ikke?" Jeremy deed zijn ogen weer dicht. "Waarom?"

"Omdat je het beloofd hebt. Jij zou vanochtend Jessie naar school brengen zodat ik kan blijven liggen." Ze rekte zich uit. "Het is woensdag."

"Ik weet dat het woensdag is," zei hij korzelig. "Wat heeft dat er mee te maken?"

"Je bent vandaag toch vrij? Dan kan ik eens lekker uitslapen."

"De logica ontgaat me een beetje, Lilian. Ik ben vrij zodat jij eens lekker kunt uitslapen?"

"Je hebt het beloofd," herhaalde Lilian. Ze nestelde zich nog eens lekker in het kussen. "Toen jij zondagochtend mocht uitslapen."

"Zondagochtend was ik nog maar net thuis. Ik had de hele nacht gewerkt!"

Ze kwam akelig snel overeind. "Wil je weer eens zeggen dat je het niet doet? Godsamme!" In één stap was ze uit het bed en had ze het dekbed in de handen. "Schiet op," snauwde ze, "ik wil het bed verschonen."

"Nou ja! Ik dacht dat je wilde uitslapen?"

Ze bleef staan, het dekbed in haar handen. "Sinds jij niet voor Jessie wilt zorgen zal ik wel weer moeten opstaan. Vooruit, schiet op. Je moet om tien uur bij Barend zijn."

"Waarom?"

"Omdat je hem gaat helpen met de wagen. Ik heb gezegd dat je er om tien uur zou zijn."

"Waarom moet ik Barend helpen met zijn wagen? Aan dat kreng valt niets te helpen."

"Jeremy, je vindt het leuk om met Barend aan zijn wagen te prutsen."

Hij keek haar verbijsterd aan. "Oké," zei hij langgerekt, "dan wéét ik dat."

 

Op het kantoor van Maasmond S&C was het rustig. Behalve de 'Thalassini Avra' lagen er geen grote schepen van hun in de haven. Een Engelse coaster was die nacht binnengelopen en zou vanavond laat geladen worden. Herbert bracht zijn tijd zoek met het bijwerken van de administratie en het rondslenteren op de andere afdelingen.

"Hey, meneer Hautling!" Inge Delottere keek op van haar werk. "Komt u eens kijken hoe het met de gewone mensen gaat?"

"Ik kom kijken hoe het met jou gaat," verbeterde Herbert. "Ik dacht dat je ziek was?"

"Ikke? Helemaal niet. Ik ben zo gezond als een visje." Ze giechelde. "Ik kan wel niet zwemmen."

Herbert glimlachte plichtmatig en bewonderde ondertussen het laag uitgesneden decolleté van het meisje. Ze was amper twintig, blond en dom. Precies het soort vrouwen waar Herbert van hield. "Ik zal me vergist hebben," zei hij. "Ik dacht dat iemand me verteld had dat jij ziek was. Het geeft niet. Zeg," ging hij door, "ik ga straks iets te eten halen. Moet ik voor jou gelijk iets meenemen?"

"Oh nee, ik ben op dieet."

"Jij?" Hij deed alsof hij haar figuur nu pas opmerkte. "Jij hoeft toch helemaal niet op dieet? Je ziet er perfect uit."

"Oh, meneer Hautling! Er mogen best hier en daar wat kilootjes af, hoor."

Dat mocht zeker wel. Ze was nog jong, maar met volle heupen en een stel stevige benen. Over een jaar of drie zou ze dik zijn, Herbert kende dat soort meisjes, maar nu was ze nog perfect. "Val maar niet te veel meer af anders blijft er niets over."

Het meisje bloosde en graaide haastig tussen haar papieren. "Nu u hier toch bent… wilt u dit aan meneer Biezal geven?"

"Wat is het?" Hij pakte het papier aan.

"Een cognossement voor zijn perziken."

"Zijn perziken?"

"Uh-huh. Meneer Biezal heeft een lading perziken aan boord van de 'Thalassini Avra'. Dat heeft hij meestal met schepen van New Sun. Alles legaal, hoor."

"Dat zal best." Herbert bekeek het papier. Het zag er inderdaad legaal uit. Het was een cognossement op naam. Dat betekende dat niemand anders dan Biezal zelf de goederen in ontvangst mocht nemen.

"Ik zal het geven," zei hij onverschillig. "En nog iets, Inge. Jij wilde toch altijd eens aan boord van een schip gaan? Ik heb een mogelijkheid voor je gevonden. Morgenavond moet ik aan boord zijn maar mijn vrouw kan niet mee. Ik zou jou aan boord kunnen smokkelen."

"Smokkelen?"

"Tuurlijk. Niet iedereen mag zomaar aan boord van een zeeschip. Voel je er wat voor?"

"Morgenavond?" Haar gezichtje betrok. "Dan kan ik niet."

"Jammer. Het was een uitgelezen kans geweest. Enfin, niets aan te doen." Nog voor het middag was zou ze hem al bellen: "Ik heb iets geregeld, hoor. Ik ga mee." Dom wicht, eigenlijk… Hij wapperde met het papier. "Ik zal het maar aan Biezal geven."

Onderweg naar zijn bureau haalde hij het cognossement door het kopieerapparaat en pikte een enveloppe van de balie. Hij stak het originele document in de enveloppe en stak hem in zijn binnenzak. In de middagpauze zou hij de gesloten enveloppe ongemerkt op het bureau van Biezal leggen.

Niemand hoefde te weten wat hij wist.

 

Z’n vrije avond bracht Jeremy zoals gewoonlijk door voor de tv. Jessie lag al in bed en ze volgden een soap. Lilian volgde de soap en hij keek tersluiks naar haar. In feite zag ze er nog niet eens zo slecht uit. Hij had het getroffen met een vrouw als Lilian. Ze was slank, verzorgd en ze had klasse. Hij kon met haar voor de dag komen, zoals dat heette.

"Wat zit je naar me te kijken?"

Hij trok een gezicht. "Ik zat te denken… dat ik eigenlijk wel van je hou."

Ze knikte. "Lief van je," zei ze afwezig, "maar we zitten nu wel tv te kijken."

"Dat bedoel ik toch helemaal niet."

Pas toen de reclame begonnen was keek ze hem aan. "Wil je vanavond vrijen?"

"Jij?"

Ze knikte langzaam en nam de koffiekopjes. "’s Goed, maar dan gaan we niet te laat. Ik ben nu al moe."

 

Fanny Hautling keek ook naar de soap, maar er was niemand die naar haar keek. Herbert was in de schuur bezig met zijn modelvliegtuigjes en Deborah lag al in bed. De badkamer was schoon, de keuken blonk als een spiegel en de houten vloer in de kamer was in de was gezet.

Wat kon er nog fout gaan?

Toen Herbert tegen middernacht naar binnen kwam huiverde ze en kroop dicht tegen hem aan. "Ik heb het koud."

"Dan steek je de verwarming aan. Daar hebben we dat ding voor." Hij wurmde zich overeind. "Is er nog koffie?"

"Nee, de koffie is allang op. Zal ik nieuwe zetten?"

"Doe maar." Hij nam de afstandsbediening en zapte van kanaal tot kanaal.

Fanny zette koffie en glipte naar de badkamer. Daar lag haar verrassing voor Herbert en snel trok ze het zwarte slipje en bijpassende beha aan. Een doorschijnend nachtkleedje vervolmaakte het geheel en op hoge hakken schreed ze met de koffie naar de woonkamer.

"Koffie speciaal," zei ze trots. "Speciaal voor mijn ventje."

Hij keek naar haar nietsverhullende outfit en snoof: "Jij moet vooral zeggen dat je het koud hebt. Ga je al slapen?"

"Van slapen komt voorlopig niets," beloofde ze. Ze liep uitdagend naar de bank en ging zitten. "Denk ik zo maar eens te denken."

Herbert zapte naar het volgende kanaal. "Je mag wel uitkijken," zei hij achteloos, "want je begint een dikke kont te krijgen. Vooral als je die rommel aantrekt."

Dat kwam hard aan en de tranen sprongen in haar ogen. "Vind je dat?"

Herbert maakte zijn blik los van het scherm en zuchtte. "Ach, dat bedoel ik toch niet zo. Kom eens hier, dan zal ik je laten merken wat ik van je kontje vind. Je hebt een lékker dik kontje, dat weet je toch? Hey…" Hij nam haar gezicht in zijn handen en kuste haar. "Jij hebt die rommel toch allemaal niet nodig. Je hebt toch niets te klagen over ons seksleven? We vrijen toch vaak genoeg?"

Ze knikte en liet zich achterover duwen. Vrijen deden ze vaak genoeg, daar had hij gelijk in, maar wanneer zou zij eens mogen vrijen?

Goed, we zijn vertrokken.
Maar het is nog lang niet gedaan...
Enig idee wat we kunnen gaan doen met de hoofdpersonen?
Laat het me weten en ik beloof je dat ik er rekening mee ga houden. Zo weten we geen van allen waar dit gaat eindigen...