In de winter van 2001 begint iemand ineens vrouwen te vermoorden in het kleine dorpje Ondergraven. Niemand heeft ook maar enig idee, tot een mafketel een cassettebandje bij de krant dropt.

Derderangs journalist Herbert Dogmayer beseft ineens dat hij de kans van zijn leven krijgt: hij kan het artikel schrijven waar anderen alleen maar van kunnen dromen. Hij beseft dat hij op de eerste rij zit en dat dit wel eens zijn doorbraak zou kunnen betekenen.

Samen met een échte journalist gaat hij op onderzoek uit en het blijkt eigenlijk gewoon voor de hand te liggen. Tot die Mafketel het ineens allemaal wel erg persoonlijk begint te maken...

 

 

 

 

"Drie, twee, één…" Het bleef even stil. "Ik heb een vrouw vermoord. Tegen de tijd dat jij het in je stomme kop haalt om dit bandje af te luisteren is ze al aan het rotten. Stomme lul!"

Herbert Dogmeyer drukte op de PAUZEtoets. Goed, er waren andere dingen geweest om aandacht aan te besteden. Het artikel over Danfoss en zijn partijgenoten, een ongeluk op de Klontjesdijk en de verdwijning van Diana Verengen.

Maar nu was hij thuis en hij had het bandje in de cassetterecorder gedaan. En nu begon iemand hem gelijk uit te schelden?

"Stomme lul?" Hij wreef over zijn wangen en drukte op PLAY.

"Het slachtoffer is Diana Verengen. Je zult haar leren kennen. Over een dag of drie zullen alle kranten vol staan van haar. Alle kranten, behalve dat flutblaadje van jou, natuurlijk. Jullie lopen altijd een paar weken achter. Je kunt alle gegevens uit de kranten halen en er een sappig verhaal van maken als je wilt, want ze is een meisje van hier. En ze is vermoord en verkracht. Dat wordt voorpagina voor jou, Herbert."

Het bleef even stil.

Ach ja. Een bekentenis van een Mafketel. Diana Verengen werd vermist en natuurlijk was er een Mafketel die bekende dat hij het had gedaan. Het was altijd interessant om een bekentenis op een bandje te knallen en natuurlijk moest het ding opgestuurd worden naar de plaatselijke krant.

"Je zou ook gebruik kunnen maken van de unieke kans die ik je bied. Ik geef jou de kans om het verhaal te horen van een eh… insider. Waarom ik het heb gedaan, hoe ik het heb gedaan en vooral dát ik het heb gedaan."

Het duurde even voor het tot Herbert doordrong dat er alweer een stilte was gevallen. Maar goed dat die mafketel een C90 had gebruikt. Met al die stiltes zou een C60 al snel vol zijn.

"Want," ging de stem door, "dit is een bekentenis. Ik beken hierbij dat ik het heb gedaan. Oh ja, snik, slobber, snotter, ik heb het gedaan. Ik heb haar vermoord. En mijn vinger bij haar naar binnen gestoken."

"In die volgorde?"

"... zou dit bandje kunnen wissen en er één van je stompzinnige interviewtjes op kunnen knallen, maar er zullen nog meer bandjes komen. Pas dan zul jij inzien dat dit bandje belangrijk was. Belangrijk, Herbert Dogmayer..."

Hij sloeg met zijn vuist op het bureau. "Dogmeyer! Met een e! Lul de behanger!"

"Samenstelt van mijn doden zul je zien…"

Hij drukte kort op REWIND

"Herbert Dogmayer... Als je een lijst samenstelt van mijn doden zul je zien dat er een verband is. Zelfs jij weet dat er een verband nodig is om een serie moorden op te lossen, is het niet? Geen verband is geen profiel is geen einde aan al die moorden. Elke moord is een stukje van de puzzel. Elke dode is een puzzelstukje. Los de puzzel op en je bent al een heel eind. Je moet mij dan nog zien te vinden en dat zul je alleen kunnen door de doden te voorspellen. Ik weet wat er gaat gebeuren en weet je wat het leuke is?"

Herbert perste zijn lippen opeen.

"Ik weet ook wanneer," ging de stem door, "en jij weet dat niet."

Dat was het. Er stond niets meer op de band. Herbert luisterde de rest van de tape af tot de weergaveknop met een klap omhoog kwam. Hij draaide de cassette om en luisterde naar de andere kant.

Niks.

Die mafketel had een boodschap van nauwelijks vijf minuten op een C90 opgenomen! De spoelen van de recorder draaiden rond, maar de tape bracht alleen ruis voort.

Herbert Dogmeyer staarde naar de draaiende spoelen.

Diana Verengen.

Hij kende haar. Natuurlijk kende hij haar. Diana werd vermist sinds maandag, ze kwam uit dit dorp en hij was hier een journalist. Ze woonde in de nieuwbouwwijk niet ver van hun huis en hij had haar eens gesproken toen ze bij het hek van de school stond te wachten. Wat had hij bij die school te zoeken gehad? Hij wist het niet meer, maar Ondergraven was sowieso een dórp en iedereen praatte met iedereen. Ze had hem om een vuurtje gevraagd en hij had naar haar voeten gekeken die in opengewerkte sandaaltjes waren gestoken, hoewel het toen al akelig koud was geweest. De sandaaltjes waren waarschijnlijk haar enige paar schoenen die pasten bij de vaalbruine broekrok en het beige truitje met de col. Ze was één van de kleurloze vrouwen die daar op hun kinderen wachtten, nieuwtjes uitwisselden en elkaar afgunstig afkraakten. Toen had hij nog niet geweten dat ze Diana Verengen was. Hij had haar gewoon niet aardig gevonden en ook niet bijzonder aantrekkelijk, hoewel ze dat ooit wel eens geweest kon zijn. Een huwelijk, kinderen en de zwaartekracht hadden het leuke er jammer genoeg afgehaald.

Ze was de vrouw van ene Dick, was die maandag niet aangekomen op haar werk en Dick had een dag later de politie gebeld: vind mijn vrouw.

Ze hadden haar niet gevonden.

Die woensdag had de 'Nieuwe Koerier' het verhaal met een achtenveertigpunts rampenkop over de hele voorpagina uitgesmeerd. Een foto van Diana, een vage foto van ‘Het Huis Waaruit Diana Verdween Zonder Een Spoor Achter Te Laten’ en een verhaal dat bijna de hele voorpagina besloeg met twéé verwijzingen.